Από τη στιγμή που διασπάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Αριστερή Πλατφόρμα» παρουσιάστηκε ως «Λαϊκή Ενότητα» παρατηρήθηκε μια ιδιαίτερη κινητικότητα στο χώρο της λεγόμενης «Κομμουνιστικής αναφοράς», που περιλαμβάνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ορισμένες άλλες «συλλογικότητες», όπως αυτοαποκαλούνται.
Άνοιξε μια συζήτηση, με ανακοινώσεις και σχετική αρθρογραφία, για την ανάγκη δημιουργίας Μετώπου με βασική επιδίωξη να εκφραστεί το 62% του Ελληνικού λαού, που ψήφισε «ΟΧΙ» στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Το βασικό σύνθημα που επελέγη ήταν «ΟΧΙ μέχρι το τέλος».
Στη συνέχεια έγιναν και οι σχετικές επαφές μεταξύ της «Λαϊκής Ενότητας» και των «συλλογικοτήτων», υπογράφηκαν διάφορα κείμενα μεταξύ τους. Παρ’ όλα αυτά, Μέτωπο δεν προέκυψε. Και όχι μόνο δεν προέκυψε αλλά παρουσιάστηκε μια εικόνα, όπου ορισμένες «συλλογικότητες» αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ορισμένες να ανακοινώσουν τη διακοπή κάθε επαφής, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές, άλλες να ανακοινώσουν την αυτοδιάλυσή τους και, τέλος, άλλες να περιπέσουν σε μια ανεξήγητη σιωπή.
Παρουσιάστηκαν επίσης, κείμενα, μετά την αποτυχία του εγχειρήματος, κατά την πρακτική να «τα λέει η πεθερά για να τ’ ακούει η νύφη», που τα «έσουρναν» κανονικά είτε στη «Λαϊκή Ενότητα» είτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έκαναν αναφορά σε καταστάσεις, τουλάχιστον απαράδεκτες: «Τα “μετωπικά” σχήματα που είτε δημιουργήθηκαν από την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είτε προϋπήρχαν ασφαλώς βρίσκονται μακριά από την λύση του όλου προβλήματος κι έτσι όπως διαμορφώθηκαν ενδεχομένως αποτελούν εμπόδιο για το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που χρειάζεται η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός. Η ασφάλεια του «μικρομάγαζου», ο μικρομεγαλισμός του μικρόκοσμου, η λογική των διεισδύσεων και των επελάσεων του ενός χώρο μέσα στον άλλον με πρακτικές ενός άθλιου παλαιοκομματικού φραξιονισμού (…)» κλπ, κλπ!!!
Πως γίνεται από τη μια μεριά να περιγράφονται τέτοιες καταστάσεις και από την άλλη οι συζητήσεις να αφορούσαν τη συγκρότηση Μετώπου, που θα εξέφραζε το 62% και μάλιστα «μέχρι τέλους» αυτό δε θα επιχειρήσουμε να το απαντήσουμε, αλλά το συμπέρασμα θα το αφήσουμε να το βγάλουν μόνοι τους οι εργαζόμενοι.
Δε γνωρίζουμε γιατί η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και η εμφάνιση της «Λαϊκής Ενότητας» τροφοδότησε τόσες ελπίδες για τη συγκρότηση του Μετώπου, μερικοί ελπίζανε ακόμη και στη δρομολόγηση της επίλυσης της επαναθεμελίωσης του Κομμουνιστικού Κινήματος!
Αυτό που γνωρίζουμε, όμως, είναι ότι από τη μεγάλη αισιοδοξία οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι περιέπεσαν στη βαθιά μελαγχολία, γιατί το αποτέλεσμα ήταν να διασπαστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι υπόλοιπες «συλλογικότητες» να αποτραβηχτούν στη μοναξιά τους και σχεδόν οι πάντες να τα «βάλουν» με τον ηγεμονισμό της «Λαϊκής Ενότητας» και κατά δεύτερο λόγο της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ».
Το κυριότερο, όμως, είναι η πολιτική βάση πάνω στην οποία έγινε η προσπάθεια να οικοδομηθεί το Μέτωπο. Έγιναν μεγάλες, στην πράξη, υποχωρήσεις, έξω και πέρα από το τι γραφόταν στα κείμενα, ώστε να εξασφαλιστεί μια κοινή συνισταμένη, στο έδαφος της κοινής δράσης, και της εκλογικής καθόδου με τη «Λαϊκή Ενότητα» και στο όνομα ότι μια εκλογική κάθοδος είναι διαφορετική υπόθεση από τη συγκρότηση του Μετώπου.
Ήταν ένα άλλοθι, που επικουρούσε το άγχος εμφάνισης ορισμένων, που χρησίμευε στο να μην βγουν συμπεράσματα για το εάν ένα εκλογικό πρόγραμμα θα έπρεπε να περιλαμβάνει ως στόχο την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή όχι, ή να επικρατήσει μια γενικόλογη θέση, που παρέπεμπε στο «εάν χρειαστεί».
Μ’ αυτά και αυτά το τελικό αποτέλεσμα ήταν ορισμένες συλλογικότητες της «κομμουνιστικής αναφοράς» να βρουν μια θέση στις εκλογικές λίστες της «Λαϊκής Ενότητας», αλλά, κυρίως, να αναδειχτεί σε όλη της την έκταση μια κατάσταση, που κάθε άλλο συντελεί στο έργο της επαναθεμελίωσης του Κομμουνιστικού Κινήματος.
Οπότε και το «διακύβευμα» των εκλογών μεταφέρθηκε για μετά τις εκλογές, με ανακοινώσεις, που πολύ δύσκολα βγάζει κανείς νόημα, που μιλάνε για ρήξεις και ανατροπές, που άρρητα υποδεικνύουν εμμέσως πλην σαφώς, το ποιοι πρέπει να ψηφιστούν και το ποιοι δεν πρέπει να ψηφιστούν, αλλά δεν έχουν το θάρρος να το πουν ανοιχτά. Και το παράδοξο είναι ότι υποδεικνύεται να ψηφιστούν όσοι δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους.
Και αυτό το γεγονός, δικαιολογείται στη βάση της ωριμότητας των ψηφοφόρων, όπως άλλωστε και στις προηγούμενες εκλογές. Πέρα, όμως, από τον οπορτουνισμό που κρύβει μια τέτοια στάση, αποκαλύπτει και μια αντίφαση.
Οι ίδιοι, που ακούμπησαν τις ελπίδες τους πάνω στην εμφάνιση της «Λαϊκής Ενότητας», που το πρόγραμμά της δεν ξεπερνάει τα όρια ενός μικροαστικού κόμματος αστικής διαχείρισης, που έγιναν «άνω – κάτω» με όσα επεκράτησαν μεταξύ τους, αυτοί οι ίδιοι, μετά τις εκλογές, πως θα μπορέσουν να δημιουργήσουν συνθήκες συγκρότησης Μετώπου και πάνω απ’ όλα της επαναθεμελίωσης του Κομμουνιστικού Κινήματος;
COMMENTS