Την ώρα που οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, εταίροι των Χριστιανοδημοκρατών στην ίδια κυβέρνηση, επερωτούν το Σόιμπλε εάν με τη στάση του θέλει να φτάσει την Ελλάδα στο Grexit, δηλαδή, στην ίδια κατάσταση του 2015 (για να μη θυμίσουμε την παλιότερη πρόταση Σόιμπλε προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη,) για να επωφεληθεί προεκλογικά το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, λόγω του κλίματος που επικρατεί στη Γερμανία (η Γερμανική ελίτ καλλιεργεί την άποψη στο Γερμανικό λαό ότι …βοηθάει την Ελλάδα αλλά αυτή δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της) στην Ελληνική βουλή Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης, σαν φιγούρες από παράσταση καραγκιόζη και με καραγκιοζοπαίχτη τον ίδιο το Σόιμπλε, αλληλοκατηγορούνταν για το ποιος παίζει το παιχνίδι του Σόιμπλε!
Νομίζουμε ότι το χθεσινό «Πρώτο Θέμα» της «Νέας Σποράς» δε βρήκε πιο ιδανική αποτύπωση και έκφρασή του από τη χθεσινή συζήτηση στη βουλή. Και όχι μόνο για τα καραγκιοζιλίκια της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας, των άλλων αστικών κομμάτων. Εκτός από τα καραγκιοζιλίκια υπήρχαν και τα σοβαρά ζητήματα. Και εμείς στο σημερινό μας σχόλιο θέλουμε να ασχοληθούμε μ’ αυτά. Τα σοβαρά.
Η χθεσινή συζήτηση στη βουλή τελικά επικεντρώθηκε στο Grexit. Θέλοντας και μη. Η αστική τάξη ανησυχεί για τη στρατηγική της. Το πιο αυθεντικό και παραδοσιακό κόμμα της αστικής τάξης, η Νέα Δημοκρατία, θέτει με επίταση το ζήτημα: Υπογράψτε ότι σας ζητάνε για να κλείσει η αξιολόγηση!
Η καθυστέρηση επιδρά στη συνείδηση του Ελληνικού λαού. Του εγείρει και του οξύνει τα αντιευρωενωσιακά αισθήματα, την ώρα που βολοδέρνει μέσα στα προβλήματά του, μη βλέποντας λύση από πουθενά. Η αστική τάξη θέλει να προλάβει, να κλείσει ένα καίριο ζήτημα. Και η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι θα κλείσει η αξιολόγηση. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όπως και να κλείσει η αξιολόγηση το βέβαιο είναι ότι οι εργαζόμενοι και τα μικροαστικά στρώματα θα επωμιστούν νέα βάρη.
Την ίδια μέρα, πέρα από τη συζήτηση στη βουλή, η οποία ας σημειωθεί γινόταν για τη διαπλοκή, η Τουρκία προέβη σε πληθώρα παραβιάσεων και παραβάσεων (πάνω από 130) του Ελληνικού εναέριου χώρου, με αφορμή την επίσκεψη του Πάνου Καμμένου στο θαλάσσιο χώρο που βρίσκονται τα Ίμια και τη ρίψη στεφανιού προς τιμή των πεσόντων, στο γνωστό «επεισόδιο», που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του ελικοπτέρου.
Ακολούθησαν, επίσης, και δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων, ακόμη και κυβερνητικών στελεχών, που προειδοποιούσαν για «δυστυχήματα» και για «καταστάσεις δίχως επιστροφή», που έδιναν την εντύπωση ότι Τουρκία και Ελλάδα βρίσκονται στα πρόθυρα εάν όχι ενός πολέμου, τουλάχιστον ενός «επεισοδίου» ανάλογου μ’ αυτό που συνέβη στα Ίμια. Δεν πρέπει, βέβαια, να ξεχνάμε ποτέ ότι τέτοιου είδους επεισόδια, εκ των πραγμάτων, μπορεί να οδηγήσουν και σ’ έναν πόλεμο ανάμεσα στις δύο χώρες.
Και εδώ προκύπτουν δύο βασικά ζητήματα. Ακούμε συνεχώς ότι τα Ελληνικά σύνορα με την Τουρκία είναι ταυτόχρονα και τα Ανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και το ερώτημα που μπαίνει είναι: πως η Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας η Ελλάδα είναι μέλος, προστατεύει τα Ελληνικά σύνορα, τα οποία είναι, υποτίθεται, και δικά της σύνορα;
Η απάντηση σ’ αυτό το θέμα είναι προφανής. Δεν τα προστατεύει. Και με την έννοια αυτή προκύπτει ένα άλλο ουσιώδες ερώτημα. Τι δουλειά έχει η χώρα μας να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν, από τη μια μεριά, δε μας προστατεύει τα σύνορα και δε «βγάζει άχνα» για τις Τουρκικές παραβιάσεις και παραβάσεις, και από την άλλη μεριά, με τα οικονομικά προγράμματα που μας επιβάλλει έχει καταδικάσει τη χώρα μας και τους εργαζόμενους, τα μικροαστικά στρώματα, στη λιτότητα – χωρίς ημερομηνία λήξης, στην εξαθλίωση και την καταστροφή; Πρόσφατα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας αναφέρουν ότι ήδη έχει καταστραφεί περίπου το 50% της παραγωγικής βάσης της χώρας μας.
Την ίδια στιγμή η Άνγκελα Μέρκελ ετοιμάζεται να πάει και πάλι στην Άγκυρα, γιατί, καθώς υποστηρίζουν πολιτικοί παρατηρητές οι σχέσεις της Γερμανίας και της Τουρκίας είναι «στην κόψη του ξυραφιού», χωρίς να «δίνει δεκάρα» για όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο με την επιθετικότητα της Τουρκίας.
Το δεύτερο ζήτημα που ανακύπτει είναι ότι όλες αυτές οι παραβιάσεις και παραβάσεις του εναέριου χώρου της Ελλάδας, η διεκδίκηση των 18 νησιών από την πλευρά της Τουρκίας γίνονται με την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.
Το ερώτημα είναι το ίδιο. Τι δουλειά έχει η χώρα μας να είναι μέλος του ΝΑΤΟ, όταν αυτό δεν εξασφαλίζει, ως στρατιωτική και πολιτική συμμαχία την ασφάλεια των συνόρων μας, τη στιγμή, μάλιστα, που είναι «αυτόπτης μάρτυς» των παραβιάσεων και των παραβάσεων;
Κεντρικό και άμεσο ζήτημα της πολιτικής διαπάλης μπαίνει η συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, η αποδέσμευση της χώρας μας από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να αναπτυχθεί αντιιμπεριαλιστική πάλη των εργαζομένων και των μικροαστικών μικρομεσαίων στρωμάτων, που πλήττονται βάναυσα από τις επιλογές της αστικής τάξης και την πολιτική που εφαρμόζουν οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις.
Για άλλη μια φορά, από τις ίδιες τις εξελίξεις, γίνεται ολοφάνερο το πόσο επίκαιρη είναι η αντιιμπεριαλιστική πάλη, πάντα μαζί με την αντιμονοπωλιακή, δημοκρατική πάλη, στην κατεύθυνση, βέβαια, της αλλαγής των τάξεων στην εξουσία και στην προοπτική του σοσιαλισμού.
COMMENTS